Tijdens mijn studie en de jaren daarna waren schilderen en tekenen voor mij een manier om onbekende werelden te ontsluieren. Als een soort ontdekkingsreis in een wonderlijke omgeving die bestond op het raakvlak van verbeelding en werkelijkheid. Bij de eerste penseelstreek gedreven door nieuwsgierigheid naar wat ik zou ontdekken; bij voltooiing ademloos kijkend naar wat zich op het doek ontvouwde.
De schilder Henri Rousseau vertelde dat hij soms de ramen van zijn atelier open moest zetten om ruimte te geven aan de wereld op zijn doeken. En wanneer de schilder Philip Guston de deur sloot van zijn atelier liet hij daar - naar eigen zeggen - een wereld achter die los van hem bestond. Ergens ben ik zelf dat gevoel kwijtgeraakt.
Het afgelopen half jaar was dan ook een zoektocht naar wat voor mij ook alweer de (energie)bron was om te kunnen tekenen en schilderen. En wat mij daarin eigen maakt, misschien met eigenschappen die ik voor lief neem zonder te beseffen dat ze uniek zijn.
Een van die eigenschappen is, denk ik, dat als ik mijn ogen sluit en mij concentreer, er als vanzelf beelden opduiken. En die kunnen heel specifiek zijn, zoals de afbeelding in deze post. De tong, de vlag en de kleurstelling waren heel duidelijk.
Zoals Rousseau en Guston het verwoordden: het is dan alsof ik ronddwaal in een wereld die bijna onafhankelijk van mij kan bestaan. Ik hoef alleen het sluier op te lichten. Als bonus ontstaat er ook meer oog voor de wonderlijke beelden om ons heen. Ontsluieren door simpelweg op straat te lopen! En zo heb ik iets gevonden wat mij een fundament geeft. Dit ben ik en deze wereld kan ik altijd betreden om mijzelf en anderen te verrassen. Hierdoor ontstaat een bron van motivatie.
Ik ben benieuwd wat ik zie als ik mijn ogen sluit. Kijk je mee?
Dit artikel is ook verschenen op LinkedIn